متاسفانه ما اخلاق قرآنی را رعایت نمی‌کنیم، هر وقت با کسی دعوا داریم، اول می‌رویم سراغ ناموس طرف یا سراغ لغزش‌های اخلاقی‌اش.

قرآن کتاب ادب است‌. چقدر ما در تارخ خواندیم که هند جگر خوار، همسر ابوسفیان‌، مادر معاویه چه کاره بوده است‌؟ این همه آیات در قرآن‌، درباره ابوسفیان نازل شده‌، شاید ۱۰۰ آیه درباره ابوسفیان است‌، ولی یک بار خدا درباره زن ابوسفیان چیزی گفته‌؟ چه کاره بود و …؟

ولی ادب قرآن این است که به این چیزها نپردازد‌، زشت است‌. اگر هم یکجا درباره زن ابولهب مطلبی می‌فرماید‌، سراغ مسائل جنسی و اخلاقی نمی‌رود‌، می‌فرماید‌:” وامراته حماله الحطب” (هیزم برای آتش می‌آورد)

این ادب قرآن است و این زشت است که آدم بیاید درباره خانواده کسی حرف بزند ، درباره زن و بچه کسی حرف بزند ، هر چند که آدم خرابی باشد.

امام خمینی هر وقت به شاه چیزی می‌گفت‌، می‌گفت ظالم و ستمگر است‌، شاه جنایت می‌کند‌، کشور را به آمریکا فروخته اما می‌گفت فساد اخلاقی هم دارد؟

گاهی تلویزیون تصویری از امام خمینی را نشان می‌دهد که روی تخت بیمارستان کتاب می‌خواند‌، این کتاب‌، کتابی است که فساد اخلاقی شاه در آن است‌، آیا یک بار شد امام از این حرف‌ها بزند؟

بنابراین یک نکته اخلاق قرآن این است که به مسائل جنسی و فحشاء مردم کار نداشته باشیم‌، حتی اگر از کثیف‌ترین مردم باشد‌. خیلی مواقع این مسائل قبح گناه را می‌ریزد‌، خیلی مواقع اشاعه فحشا است و خیلی موارد باعث ترویج گناهان در بین جوانان می‌شود‌.

در گفتارمان به قرآن اقتدا کنیم‌.